"ฉันเกิดที่เมืองโฮจิมินห์ แต่ฉันถูกพ่อแม่ทิ้งไว้ตอนอายุ 2 ขวบ เจ้าหน้าที่ตำรวจพบฉันและพาฉันไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าซึ่งฉันอาศัยอยู่เป็นเวลา 15 ปี ฉันเริ่มต้นจากการไม่มีอะไร แต่ฉันพยายามเพื่อให้ได้เรียนจนถึงระดับมหาวิทยาลัยและได้พบการทำงานที่ดีตั้งแต่นั้น ฉันคงไม่สามารถเข้ามหาวิทยาลัยได้ถ้าฉันไม่ได้เกิดที่นี่ ตอนนี้ฉันเป็นครูสอนภาษาอังกฤษและฉันยังทำงานกับองค์กรที่ช่วยเหลือผู้ด้อยโอกาส ฉันฝันที่จะให้ลูกสามคนของฉันได้รับการศึกษาที่ดีและนครโฮจิมินห์เป็นที่ที่ความฝันนี้สามารถเป็นจริงได้ อนาคตของลูกคือสิ่งที่เป็นแรงผลักดันฉันในทุกๆ วัน
ฉันอาศัยอยู่ในเมืองนี้มาตลอดชีวิตและการเปลี่ยนแปลงที่ใหญ่ที่สุดครั้งหนึ่งก็คือ การที่คนพิการอย่างฉันเข้าถึงอาคารต่างๆ ได้สะดวก ข้อเสียจากการมีประชากรจำนวนมากคือ เป็นเรื่องยากที่จะหาที่อยู่อาศัยที่สามารถเข้าถึงได้ง่าย ในอดีตการจะหาห้องพักหรือบ้านที่อยู่ใกล้กับถนนเป็นเรื่องง่าย แต่ตอนนี้ที่พักหลายแห่งต้องลงไปตามตรอกซอกซอยเล็กๆ หรือต้องขึ้นบันได หนึ่งในคุณลักษณะที่ดีของเมืองนี้คือการที่คนช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ตัวอย่างเช่น บางคนมีบริการฟรีชาเย็นหรือบริการซ่อมรถจักรยานยนต์ฟรีสำหรับคนพิการ ฉันไม่สามารถหาบริการช่วยเหลือดังกล่าวที่นอกเมืองได้ เรื่องที่ฉันประทับใจคือ เมื่อฉันไปเยี่ยมครอบครัวที่ฉันทำงานด้วยซึ่งอาศัยอยู่ในซอยที่แคบเกินไปสำหรับรถมอเตอร์ไซด์ ฉันจอดมอเตอร์ไซด์ไว้ใกล้กับถนนโดยไม่มีดูแล และเมื่อฉันกลับมารถมอเตอร์ไซด์ก็ยังคงอยู่ที่เดิม นี่เป็นข้อพิสูจน์ถึงจิตวิญญาณของโฮจิมินห์ซิตี "